Dag 23: Bezoek aan Bruce

De mensen die onze eerdere reizen gevolgd hebben weten natuurlijk al dat er altijd wel een paar bezoeken aan iemand in de gevangenis gecombineerd worden met onze vakantie.
Zo ook dit keer. Maar eerst moesten we vanmorgen nog zo'n uurtje of 3 rijden voor we daar waren. Ik had de halve nacht wakker gelegen en ben pas tegen de ochtend goed in slaap gevallen. Combinatie van vliegen natuurlijk, het twee uur tijdsverschil en misschien ook wel de zenuwen voor het bezoek. Mijn adrenalinegehalte was natuurlijk hoog. Ik schrok om half 8 wakker, snel douchen en ontbijten en om kwart voor 9 gaan we op pad.

We hebben niet zo'n goed beeld hoe tomtom ons naar Taylorville brengt. Ik had zelf een andere route in gedachten, maar was vergeten onze wegenatlas of zelfs maar een wegenkaart mee te nemen vanuit Nederland. In het zuidwesten gingen we steeds naar een welkomstcentrum voor een kaart, maar nu hadden we die natuurlijk niet. Dus we vertrouwen op tomtom. En het komt helemaal goed.
Tegen half 12 arriveren we in Taylorville. We rijden eerst naar de Walmart om nieuw drinken in te slaan en wat te eten overdag. Johan zal op het hotel blijven als ik de komende drie dagen ga bezoeken.
We nemen bij McDonald's een milkshake, lappen onszelf wat op en gaan richting gevangenis waar we om 1 uur inchecken. Johan gaat deze middag namelijk wel mee.
We zijn al eerder bij Bruce geweest, maar dat was in een andere gevangenis. Een half jaar geleden is hij hier gekomen. Toch altijd spannend hoe ze met je omgaan. De vorige keer had ik vette pech toen ik vanwege mijn mouwloze jurkje (maar met vest) niet toegelaten werd. Dus de schrik zit er wel een beetje in...
Over mijn kleding wordt dit keer niets gezegd. De incheck gaat best soepel. "Wow... The Netherlands, what kind of language do they speak there?" hahah... en "Do you especially travel all the way from there to visit here?" Kijk, dat soort vragen breekt het ijs...
We mogen uiteindelijk doorlopen, krijgen een onzichtbare stempel op onze hand die we later weer onder een blauwe lamp moeten houden. Dat hebben we ergens eerder gehad, maar ik weet niet meer waar...

Als we in de bezoekersruimte aankomen, staat Bruce daar al te wachten. Hij moet een paar stappen opzij doen en wij worden naar tafel 25 gedirigeerd. Bruce moet nog gefouilleerd worden. Andere jaren, was het een formele kwestie voor hem, kon vaak zo doorlopen. Maar hier kennen ze hem natuurlijk niet, omdat hij hier pas een half jaar zit en ook nog geen bezoek heeft gehad. Het duurt lang...

Uiteindelijk, tegen half twee kunnen we hem eindelijk begroeten. Het is haast niet voor te stellen dat ik hem twee jaar niet gezien heb. Nu ik weer tegenover hem zit, is het net of ik niet weg ben geweest.
We hebben met z'n drieën een vlot gesprek. Voor Johan moet ik vaak het een en ander vertalen, maar vaak snapt hij ook zo wel wat er gezegd wordt. We hebben veel te bespreken en het gaat overal over.
We kennen elkaar nu bijna 14 jaar en hebben veel ups en downs meegemaakt, maar op een of andere manier trekken we toch naar elkaar toe. Een speciale vriendschap dus.

Het is half zes als we besluiten weer te vertrekken. We moeten nog inchecken in het hotel en voor zo'n eerste bezoek is het ook wel mooi geweest.
We rijden naar Super 8 op zo'n 6 km afstand. Een hotel in motelstijl, dus deuren aan de buitenkant. Goed geteld zijn er twee kamers bezet, maar we kunnen ons vergissen...
In ieder geval rijdt er ook hier een trein met veel fluitvertoon, oh ja... lekker!