Dag 26: Terugreis

Nou, hier is de laatste update, onze terugreis die gisteren begon.
We gaan om 07:45 uur al rijden. We hebben 365 km te gaan voor we op het vliegveld zijn. Met zo'n lange afstand kun je maar beter het zekere voor het onzekere nemen als je de auto nog in moet leveren en om 14:00 uur op het vliegveld moet zijn.

De reis gaat echter voorspoedig. De tomtom neemt een andere route, die eigenlijk net zo lang is als die op de heenreis. In plaats van de I55 de I57. Het uitzicht is niet anders. In Illinois heb je alleen maar farmland; mais en soja.
We stoppen halverwege een half uurtje bij McDonald's voor een frappé.
Als we Chicago naderen wordt het uitzicht iets anders. Gingen we eerder altijd via het westen van Chicago, nu leidt de snelweg direct achter downtown. In de verte zien we de wolkenkrabbers al opduiken. Mooi gezicht. In de hoogste zijn we zes jaar geleden nog geweest!

De route wordt hier ook behoorlijk druk en het hele stuk achterlangs downtown staan we toch wel in een langzaam rijdende file. We moeten de auto nog aftanken en zo'n 12 km voor het vliegveld besluiten we dat te doen. We willen er niet op gokken dat we nog langs een ander tankstation komen. Naderhand constateren we dat dat ook inderdaad niet het geval is!

Rond 12:30 uur komen we bij Hertz aan, leveren de auto in en ik duik nog even het kantoor in om te vragen of ze misschien ons tomtom-hoesje hebben gevonden of binnen gekregen. Nee niets, maar ik kan er online melding van maken. Dus dat doen we nog wel even.

De shuttle brengt ons in 10 minuten naar het vliegveld waar we nog moeten inchecken. Ik had dat de avond tevoren al een begin mee gemaakt, maar kwam steeds niet verder. Er werd gezegd dat we dat op het vliegveld moesten doen. Heel vreemd...
Als we uiteindelijk na veel heen en weer geloop de juiste balie vinden, kan de grondstewardess ons ook niet met zekerheid zeggen, waarom dat is. Security... hoor ik vallen. Ja, oh ja... daar weten we alles van...
Nog even door de bagagecheck wat net als in Los Angeles, ook weer vlot gaat. Ondertussen kijk ik op onze boardingpassen en zie dat de stoelnummers niet aansluiten. De eerste vlucht naar Londen zitten we op stoelnummers E en H?!?! Twee stoelen er tussen? De tweede vlucht naar Amsterdam zitten we precies achter elkaar op rij 7 en 8 in de middenstoel. Dat laatste vind ik niet zo erg, maar in dat eerste deel zouden we toch wel graag naarst elkaar willen zitten. Dus ik ga verhaal halen bij de klantenservice van AA in de vertrekhal. Blijkt dat we wél naast elkaar zitten. Ik vraag waar stoel F en G dan zijn. Ja, die zijn er dus gewoon niet...

Als we bij de gate zitten te wachten, komen 3 politieagenten daar twee apparaten installeren. Daar moeten we allemaal doorheen lopen, boardingcard erop leggen en dan komt er een groen scherm wanneer je goedgekeurd bent. Het doet me aan "Wie is de Mol?' denken. Weer iets nieuws. Ik vraag waar dat voor is. Krijg een lang verhaal te horen van de officer, maar ik begrijp er niet zoveel van. In ieder geval is het een proef, heeft het te maken met de security (natuurlijk) en ik denk dat je ook stiekem op de foto bent gezet of iets dergelijks.

In het vliegtuig zitten we in het middenstuk. Drie stoelen naast elkaar. De derde stoel wordt echter niet bezet en we hebben de hele vlucht lekker de beschikking over een stoel extra. Johan doet af en toe nog een kort dutje, zelf slaap ik natuurlijk de hele nacht niet.

Overstappen in London is natuurlijk weer een drama. Ver lopen, lang wachten, bussen, weer in de rij voor bagagecontrole. En ja, ook nu moet alles weer uitgepakt. Natuurlijk worden onze twee tassen er weer uit gepikt, ik wist het gewoon. In de ene tas zitten nog twee e-readers en een camera die eruit hadden gemoeten. Ze worden nog een keer door de scan gehaald. In de andere bak komen twee hele kleine flesjes water voor het daglicht die niet mee mogen. We hebben ze notabene net in het vliegtuig gekregen. Nee, we moeten ze opdrinken of weggooien. Ondertussen gaat hij onze zakjes met andere vloeistoffen controleren op drugs... Een flesje drinken we samen leeg. Voor de andere loopt Johan naar een prullenbak die 10 meter verder staat. Zo belachelijk, want 25 meter verderop kun je gewoon al weer drinken ergens kopen. We zijn de veilige zone nooit uit geweest. Je gaat dan toch niet het ene flesje weggooien en een paar stappen verder een nieuwe kopen? Ik roep naar hem, ben je gek? Doe hem gewoon in je andere tas! Hahah... konden ze toch niet verstaan...

We moeten vervolgens flink doorstappen, want over 15 minuten boarden we al en we moeten ook nog uitzoeken bij welke gate we moeten zijn. Dus, dat maakt het allemaal wel behoorlijk stressvol.
Nee, overstappen op Heathrow gaat het in de toekomst niet meer worden. Geen goede ervaringen daarmee.

Het laatste stukje naar Amsterdam gaat vervolgens prima. We zitten achter elkaar, maar ja, voor dat uurtje niet echt een probleem. De koffers komen snel van de band, we zitten snel in de shuttle naar de garage van P3 en moeten dan vervolgens zoeken naar onze auto. Waar stond die ook al weer? We horen geen toeter als Johan op de afstandsbediening drukt. Oeps... Ik wist toch zeker dat hij in rij 33 stond op de 3e etage. En dan vinden we hem toch, wat verscholen achter een grotere; na 4 weken in een andere auto waren we vergeten dat de onze niet toetert...

Bij thuiskomst blijkt iemand uit de buurt vergeten te zijn dat we hier nog steeds wonen, want hij heeft ons huis te huur gezet...!

Dag 25: Laatste bezoek

Tegen negen uur arriveer ik voor de laatste keer bij de gevangenis. Daarna zal het weer voor onbepaalde tijd afgelopen zijn. Voor de verandering zit Bruce al aan een tafel voordat ik er arriveer. Dat heb ik nog nooit mee gemaakt.
Er valt weinig nieuws te vertellen over het bezoek, die ongeveer hetzelfde verloopt als die van gisteren en eergisteren, maar ook als de eerste keer toen Johan er bij was. Alles gaat gewoon goed. Geen gekke toestanden en de bewakers zijn allemaal beleefd tot vriendelijk.
We hebben het over van alles en nog wat en spreken nog van allerlei dingen door. Er waren wat dingen die afgehandeld moesten worden buiten de bezoeken om. Helaas is het niet helemaal tot een afronding gekomen. Maar de aanzet is gegeven en hopelijk wordt het de komende dagen/weken afgerond.

Het laten maken van een foto laten we dit keer achterwege. Hij stelt voor zijn ticket bewaren tot het eind van het jaar. Dan kan hij mij een foto sturen om te laten zien dat hij 13 kilo is afgevallen... Nou, dat is hem geraden dan! :)

Hoewel er nog een uur bezoektijd te gaan is, voordat het gaat sluiten, gaan alle mensen om 18:00 uur al weg. Wij blijven als enige zitten. Twee bewakers zitten ons de hele tijd aan te staren, natuurlijk hopende dat wij ook vertrekken en dat ze zelf naar huis kunnen gaan. Wij voelen ons heel ongemakkelijk. We besluiten dat we het zelf ook maar hier bij gaan laten. Lastig, maar we zullen toch een keer moeten stoppen en we hebben toch al een lange dag achter de rug. Dus het is goed zo.
Een laatste omhelzing en dat was het dan. Afscheid voor onbepaalde tijd. Zal nooit wennen...

Dag 25: Derde bezoek

Klein berichtje vandaag. Niet zo heel veel anders te vertellen dan gisteren.
Vandaag weer een bezoek aan Bruce gebracht. Alles ging gewoon vlot en makkelijk. Weer werden we verwezen naar een vierkante tafel, maar we hadden ons verzoek voor een andere tafel nog niet uitgesproken of we krijgen toch een langwerpige. Ze doen daar helemaal niet moeilijk over.
Alles gaat sowieso een stuk makkelijker dan voorheen. Na de eerste keer mag ik zelf lopen naar de bezoekerszaal, wat toch wel inhoudt dat je door een aantal deuren moet. En hetzelfde gebeurt na afloop van het bezoek.
Bij wc bezoek wordt de deur voor je geopend, maar niemand die je daarna opvangt om je te fouilleren, wat voorheen altijd gebeurde. Iedereen is vriendelijk. Dat kon je in de vorige gevangenis niet van iedereen zeggen...

We hadden weer een lange zitdag van 09:00 tot 18:30 uur. Uitgepraat raken we eigenlijk niet en dat is mooi. Ik had vreesde dat we bij zo'n lange bezoekdag misschien naar een van de vele spellen zouden moeten grijpen. Maar gelukkig is dat niet nodig.

Weer is er een foto gemaakt. Bruce is er niet tevreden over. Jammer dan, te laat. Ik vind hem zelf wel leuk. Morgen nog een kans.

Het regent als ik naar huis ga. Het is zo vochtig als ik buiten kom, dat mijn brillenglazen er van beslaan. De eerste regen die ik hier in Illinois meemaak terwijl ik hem bezoek sinds 2011. Altijd hadden we hier zonnig weer.

Johan had een soortgelijke dag als gisteren. Heeft zelfs twee keer gewandeld, in totaal bijna 12 km.

Dag 24: Tweede bezoek

Nou, gelukkig reden de treinen vannacht niet. Maar vanochtend begon het weer. Ik was toen al een paar uur wakker, dus het was niet zo heel erg. Vanmorgen stond onze auto helemaal alleen op de parkeerplaats. Of er nog andere mensen waren in dit hotel is ons onduidelijk...

Vandaag ben ik alleen naar de gevangenis gereden. Het is maar 6 km, dus een ritje van niks.
Een lange dag samen. De bezoekuren zijn van 08:30 tot 19:00 uur en we mochten de hele tijd blijven zitten. Dat is dus behoorlijk wat meer dan de zes uurtjes die we voorheen hadden in de vorige gevangenis. Alles is hier net wat gemoedelijker. Hij ging dan ook van een medium security naar een minimum security. Dus, dat mag dan ook wel.

Bij binnenkomst in de bezoekersruimte werd ik naar een vierkante tafel gedirigeerd, wat dan ook betekent dat je recht tegenover elkaar moet zitten. Daar ben ik niet blij mee. We hebben dat ooit al eens eerder gehad en hadden aan het eind van de bezoektijd allebei pijn in de nek van het voorover buigen. Dit is namelijk een grotere afstand dan wanneer je aan een rechthoekige tafel zit. En nu zou de bezoektijd zelfs langer zijn. Bruce kwam vlak na mij binnen en gebaarde al van 'huh?'... Ja, kan ik er wat aan doen? Doe jij er maar wat aan, dacht ik. En dat deed hij en kreeg het voor elkaar dat we toch aan een andere tafel konden zitten.

We hebben echt lekker over van alles en nog wat gekletst. Zelf mocht ik mijn horloge niet om houden, vanwege het feit dat het wel een smartwatch kan zijn, dus ik hield Bruce's horloge in de gaten voor de tijd. Op een gegeven moment zag ik dat het 13:00 uur was, oké.... Maar kort daarop meldde Bruce dat het horloge kuren had en stil stond en dat het in werkelijkheid al twee uur later was. Nou ja, zo snel als dat gegaan was. Voorheen was dat de tijd dat we bijna afscheid moesten nemen, nu kon ik gewoon nog een paar uurtjes blijven zitten. Leuk...!

Leuk is ook, dat ze in deze gevangenis foto's maken. Althans, dat wás zo, ze hebben het weer afgeschaft. Maar omdat Bruce een bezoeker heeft van overzee maken ze voor hem een uitzondering. De fotograaf komt 3 dagen een foto maken. Jammer genoeg werkt hij niet op zondag en maandag, anders hadden we er ook een samen met Johan kunnen hebben.

Verder weinig bijzonders gebeurd. Na zessen werd ik toch wel moe en we hebben drie kwartier voor tijd afscheid genomen.

Johan heeft de dag door kunnen brengen met wandelen, televisie kijken, internetten, telefoontjes plegen, uurtje slapen en lekker buiten op een bankje voor onze kamer zitten lezen. We zitten hier best heel vrij en daar er weinig andere gasten zijn had hij het uitzicht en de ruimte voor hem alleen...

Dag 23: Bezoek aan Bruce

De mensen die onze eerdere reizen gevolgd hebben weten natuurlijk al dat er altijd wel een paar bezoeken aan iemand in de gevangenis gecombineerd worden met onze vakantie.
Zo ook dit keer. Maar eerst moesten we vanmorgen nog zo'n uurtje of 3 rijden voor we daar waren. Ik had de halve nacht wakker gelegen en ben pas tegen de ochtend goed in slaap gevallen. Combinatie van vliegen natuurlijk, het twee uur tijdsverschil en misschien ook wel de zenuwen voor het bezoek. Mijn adrenalinegehalte was natuurlijk hoog. Ik schrok om half 8 wakker, snel douchen en ontbijten en om kwart voor 9 gaan we op pad.

We hebben niet zo'n goed beeld hoe tomtom ons naar Taylorville brengt. Ik had zelf een andere route in gedachten, maar was vergeten onze wegenatlas of zelfs maar een wegenkaart mee te nemen vanuit Nederland. In het zuidwesten gingen we steeds naar een welkomstcentrum voor een kaart, maar nu hadden we die natuurlijk niet. Dus we vertrouwen op tomtom. En het komt helemaal goed.
Tegen half 12 arriveren we in Taylorville. We rijden eerst naar de Walmart om nieuw drinken in te slaan en wat te eten overdag. Johan zal op het hotel blijven als ik de komende drie dagen ga bezoeken.
We nemen bij McDonald's een milkshake, lappen onszelf wat op en gaan richting gevangenis waar we om 1 uur inchecken. Johan gaat deze middag namelijk wel mee.
We zijn al eerder bij Bruce geweest, maar dat was in een andere gevangenis. Een half jaar geleden is hij hier gekomen. Toch altijd spannend hoe ze met je omgaan. De vorige keer had ik vette pech toen ik vanwege mijn mouwloze jurkje (maar met vest) niet toegelaten werd. Dus de schrik zit er wel een beetje in...
Over mijn kleding wordt dit keer niets gezegd. De incheck gaat best soepel. "Wow... The Netherlands, what kind of language do they speak there?" hahah... en "Do you especially travel all the way from there to visit here?" Kijk, dat soort vragen breekt het ijs...
We mogen uiteindelijk doorlopen, krijgen een onzichtbare stempel op onze hand die we later weer onder een blauwe lamp moeten houden. Dat hebben we ergens eerder gehad, maar ik weet niet meer waar...

Als we in de bezoekersruimte aankomen, staat Bruce daar al te wachten. Hij moet een paar stappen opzij doen en wij worden naar tafel 25 gedirigeerd. Bruce moet nog gefouilleerd worden. Andere jaren, was het een formele kwestie voor hem, kon vaak zo doorlopen. Maar hier kennen ze hem natuurlijk niet, omdat hij hier pas een half jaar zit en ook nog geen bezoek heeft gehad. Het duurt lang...

Uiteindelijk, tegen half twee kunnen we hem eindelijk begroeten. Het is haast niet voor te stellen dat ik hem twee jaar niet gezien heb. Nu ik weer tegenover hem zit, is het net of ik niet weg ben geweest.
We hebben met z'n drieën een vlot gesprek. Voor Johan moet ik vaak het een en ander vertalen, maar vaak snapt hij ook zo wel wat er gezegd wordt. We hebben veel te bespreken en het gaat overal over.
We kennen elkaar nu bijna 14 jaar en hebben veel ups en downs meegemaakt, maar op een of andere manier trekken we toch naar elkaar toe. Een speciale vriendschap dus.

Het is half zes als we besluiten weer te vertrekken. We moeten nog inchecken in het hotel en voor zo'n eerste bezoek is het ook wel mooi geweest.
We rijden naar Super 8 op zo'n 6 km afstand. Een hotel in motelstijl, dus deuren aan de buitenkant. Goed geteld zijn er twee kamers bezet, maar we kunnen ons vergissen...
In ieder geval rijdt er ook hier een trein met veel fluitvertoon, oh ja... lekker!

Dag 22: Los Angeles - Chicago

Vandaag hebben we onze rode Nissan Rogue ingeruil voor een antracietgrijze Nissan Sentra. Een kofferbakmodel, maar we hebben hem deze week helemaal gratis. Bij elkaar gespaard met Hertz-punten. Had natuurlijk ook wel voor een SUV kunnen kiezen, maar dat kost meer punten en eigenlijk hebben we dat voor hier ook niet nodig.

We zijn om 16:00 uur op O'Hare in Chicago geland. De vlucht ging helemaal goed en ook geen lastige toestanden gehad op het vliegveld. Binnenlandse vluchten worden denk ik sowieso niet zo goed gecontroleerd. We konden alles in de handbagage laten zitten, dus niet laptop er uit en ook geen zakje met vloeistoffen apart tonen... Het ging allemaal supersnel.
Twee uur voor vertrek zaten we al bij de gate te wachten. Beetje rondkijken, gratis 45 minuten internetten en koffie drinken. Dat laatste is iets wat ik niet meer ga doen. Ik dronk een uur van tevoren zo'n grote beker koffie en ja... daar moest ik toch wel even een paar keer grondig mijn blaas van lozen. Niet handig zo kort voor het boarden en zeker niet na het boarden als er naast je een man zit die gelijk bij het betreden van het vliegtuig in slaapt valt...
Enfin, het is goed gekomen.

Koffers van de band halen, ging deze keer ook goed. Hoewel we de enorme stickers van onszelf al sinds 2012 op de koffers hebben zitten, kregen we dit keer voor het eerst pas verschillende leuke reacties daarover...

Hup, naar buiten en we konden direct instappen in de Hertz-shuttle. Die was al vol en wij kwamen er het laatst bij in. Het laatste erin, betekent het eerste eruit. Op een drafje naar het Hertz-kantoor, waar we als eerste geholpen werden. Oh, een Goldmember? Dan daar en daar naar toe en je kunt zelf je auto uitzoeken. Kijk, dat moeten we hebben natuurlijk. Staan we daar voor een enorme rij auto's, wat zeg ik? Drie rijen auto's... van gekkigheid weten we niet wat we nemen zullen. Net als wanneer we in Frankrijk aankomen op een half lege camping en je mag je eigen plekje uitzoeken... Ook zo lastig...! :)

We kiezen voor een witte Nissan Sentra, spullen er allemaal in, Johan start de auto, zit de tank maar voor driekwart vol... Jaja... Iemand van Hertz er bij, hij wil hem wel even aftanken, maar we kunnen ook een andere nemen. Iets verderop staat dezelfde auto maar dan in het grijs. Nemen we die toch?
Bagage overhevelen en daar gaan we.

Een 60 km is het naar ons hotel in Joliet. Niet zo ver, de dag was al vol genoeg, bovendien moet de klok hier twee uur vooruit gezet. Dus het is snel avond. In ieder geval ontwijken we zo wel het drukke spitsverkeer op de maandagochtend.
Als we onze spullen uit de auto pakken, blijkt dat we het hoesje van de tomtom in de andere auto hebben liggen...
Oké, kleine schadepost vandaag. Het had erger kunnen zijn...

Dag 21: Hollywood

Vanmorgen lekker rustig aan gedaan. Johan was gisteren heel erg moe van al dat rijden in LA; zijn been deed er pijn van. Vanmorgen heeft hij dus tot bijna half negen uitgeslapen. Ik heb lekker zitten rommelen.

We hebben nog een dagje te gaan voor we morgen op het vliegtuig naar Chicago stappen. We stonden in dubio, nog een keer naar Santa Monica of naar Hollywood? We besluiten het laatste te doen.We zitten er maar 16 km van af en de rit gaat redelijk. Stoplichten natuurlijk, maar ja, het is niet anders...
Vlak voor de Hollywood Boulevard zien we een parkeerplaats en besluiten de auto hier direct maar neer te zetten. Of we maar even $ 20.00 willen betalen, ongeacht hoe lang we hier gaan staan. We weten geen betere optie, dus vooruit maar dan. Voordeel is wel dat we zo de Boulevard op lopen. We hebben er nog geen 5 stappen gezet of we worden al aangesproken door een meneer die ons een rondtoer wil verkopen, de Celebrity & Star Homes. Omdat het ochtend is en niet druk, krijgen we grote korting, wat neer komt op $ 50.00 voor ons samen voor een rondrit van 2 uur. We besluiten mee te gaan en kunnen direct vertrekken.
De rondrit gaat in een open minibus langs vele huizen van beroemdheden in Hollywood en Beverly Hills en Bel Air. Heb diverse bekende namen gehoord, Rod Stewart, Britney Spears, Christina Aguilera, Ronald Reagan kan ik me zo herinneren, maar er waren er zeker nog meer, naast ook de vele onbekende namen. Op foto's komen de huizen niet zo mooi uit. Het gaat snel, je ziet maar een deel van het huis of ook soms helemaal niet. Ook filmlocaties worden aangewezen, maar ja, we zien niet zo heel veel films, dus dat zegt ons niet zo veel.

Christina Aguilera

We rijden langs de Rodeo Drive. Dit is het koopcentrum van de celebraties. Hier zitten alle beroemde (mode)merken en kopen gaat hier veelal op afspraak omdat de celebraties niet willen dat de gewone mensen zien wat ze kopen. Dure auto's worden hier en daar aangewezen...
De rit gaat verder over de Sunset Strip, het uitgaansleven vindt hier plaats. Veel restaurants, bars en andere gelegenheden, waarna we weer op de Hollywood Boulevard terugkomen.

Op de Hollywood Boulevard is het inmiddels behoorlijk druk geworden met verkeer en voetgangers. Vele winkels, theaters, eetgelegenheden en aanverwante gelegenheden hier. De winkels verkopen bijna allemaal souvenirs. Ben je er bij een binnen geweest, dan hoef je niet meer een ander in...
Op het trottoir natuurlijk de beroemde sterren met namen van beroemdheden. Het zijn er in totaal 2600. Natuurlijk hebben we ze niet allemaal gezien en zeker niet gefotografeerd. Je kunt dan echt wel aan de gang blijven. Natuurlijk hiertussen ook vele onbekenden, wij zijn niet zo thuis in namen van de filmwereld, dus er valt voor ons natuurlijk wel wat af. Desalniettemin krijgt iemand pas een ster als ze al 5 jaar 'beroemd' zijn en dan nog moeten ze er voor genomineerd worden. Dus echt onbekenden zullen het wel niet zijn... Ligt helemaal aan ons!

We lopen een eind heen en weer over de Boulevard, zien ook hier net als in Las Vegas, verklede figuren, batman, spiderman, superman, disneyfiguren, robots en andere excentriekelingen. Wil je een foto van ze nemen, dan houden ze daarna de hand op. Kost je een dollar...
Heb wel eens horen zeggen dat deze boulevard niet zo veel voorstelt, maar eigenlijk is het best een levendige bedoening.

Na twee uurtjes van hetzelfde, vinden we het toch wel genoeg en rijden halverwege de middag weer terug naar ons overnachtingsadres. We moeten de auto leeg maken en alles en zien dat we alles weer in de koffers krijgen. Daar gaat nog het nodige pas- en meetwerk bij komen...

Dag 20: Eindelijk... Santa Monica!

Nou, nou, wat een dag was het vandaag. Barstow-Santa Monica, ruim 200 km, dat moet je genoeg tijd geven om nog het een en ander er naast te doen, zou je denken... Maar pas op, niet als je precies de route 66 wil volgen en dat is wat wij deden... Uuuuren hebben we erover gedaan. Maar laat ik bij het begin beginnen.

Even zoeken en we zitten weer op de R66. Het eerste stuk is echter snelweg. Na een paar km kunnen we er weer af en gaan richting Helendale. Rustige weg, weinig te zien.

Bij Helendale is iemand 17 jaar geleden een flessenbos begonnen. Flessen op palen en tussendoor overal ijzeren dingen. Het valt eigenlijk niet uit te leggen.
Terwijl we er doorheen lopen vraagt de betreffende man wat ik ervan vind...  Ik heb er vele woorden voor; bijzonder, bizar, vreemd, leuk, etc. Hij vertelt dat er gisteren een Duitse filmploeg was en dat er elk moment een filmploeg komt uit Dubai. We willen er niet op wachten, maar net als we vertrekken, staan de mensen hun spullen uit te laden aan de andere kant van het 'bos'...

Iets verderop passeren we een etablissement, waar niemand aanwezig is. Wat het is, is ons niet helemaal duidelijk, maar oud is het wel. Dus we nemen maar wat foto's...
We komen op dit stuk sowieso veel oude karkassen tegen van verlaten huizen, benzinestations, cafés en restaurants. Allemaal niet zo bijzonder eigenlijk.

Bij Victorville raken we het spoor bijster. Maar omdat het toch de bedoeling is dat we kort na hier de snelweg op gaan, doen we dat maar alvast.
De snelweg gaat in vele bochten 6% kilometers lang naar beneden tot aan San Bernardino. De snelheid zit er goed in, zelfs vrachtwagens! Het voelt alsof we op een racebaan rijden.
We hebben de tomtom ingesteld op Rialto, waar we de R66 weer zouden moeten kunnen oppikken. Het duurt even, maar vanaf Fontana hebben we hem weer te pakken. Maar wat dan gaat volgen is een ongeveer 100 km lange route met grofweg gezegd om de 300 meter een stoplicht! Het zijn 4 rijbanen naast elkaar en zomaar stoppen voor iets om te fotograferen zit er niet in. Is niet zo heel erg, want zoveel is er ook niet...

Bij Pasadena zijn we het spoor weer kwijt en nemen een stuk snelweg. Ik zet de tomtom op Santa Monica Boulevard en vervolgens brengt hij ons naar het begin daarvan. Wat betekent dat we 15 mijl (dus zo'n 23 km) weg hebben met weer om de 300 meter een stoplicht. Een groene golf schijnen ze hier niet te kennen. Het duurt maar en het duurt maar. Heel erg vermoeiend en eigenlijk nergens voor nodig, want R66-iconen zijn hier nauwelijks te zien en als ze er al zijn, kun je er niet voor stoppen of keren. Het is eigenlijk alleen nog het idee dat je de route afgemaakt wilt hebben. Dus we houden het vol... De laatste 4 mijl gaat het gelukkig iets sneller en dan zien we in de verte de oceaan!

Tja, waar te parkeren? We zagen van tevoren al de diverse borden die naar parkeerplaatsen verwijzen, maar we gaan toch zeker geen 3 blokken lopen? Nee, we rijden helemaal door, we zien wel. De parkeerplaats aan het strand lijkt overvol. Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk staan we zo ongeveer OP de pier geparkeerd! Nog geen 50 meter lopen van de toeristenkermis.

Natuurlijk moet er even een foto gemaakt van het einde van de route 66 en we voelen ons alsof we hem helemaal hebben gereden... We hebben natuurlijk al een groot deel gedaan in 2013, maar toch ontbreekt er nog een stukje tussen Albequerque en Willams. Dat is natuurlijk een beetje jammer.
Wat wél leuk te vermelden is, dat wij met het bereiken van dit punt aan de westkust nu álle breedtegraden van de USA tijdens onze vakanties hier gehad hebben. Dus van de oostkust naar de westkust. En dat is toch ook wel een bijzonder gevoel.
Vonden wij dit stuk van de R66 leuker dan het stuk in 2013? Nee, bij lange na niet. Ik heb wel eens andere verhalen gehoord, maar wij vonden het deel wat wij deden in 2013 toch veel meer en mooiere iconen hebben. Persoonlijke smaak misschien, maar oké...

We lopen een uurtje op de pier heen en weer en wat is dat lekker. Uitkijken over het strand en de oceaan... Helemaal geweldig.

Onze gastvrouw van onze laatste Airbnb zit echter op ons te wachten en we hebben geen idee hoe lang we er over gaan doen om de 18 km die ons rest om daar te komen met dit verkeer in Los Angeles. En ja hoor, lang! Een uur zijn we onderweg.
Er wacht ons een allerhartelijkst ontvangst en we krijgen de sleutel van een bijzonder mooi modern ingericht appartementje in haar achtertuin. En ook hier is werkelijk aan alles gedacht. Helemaal super!

Dag 19: Route 66, van Kingman naar Barstow

Bij het verlaten van onze kamer vanmorgen, kwamen we er achter dat we in dezelfde kamer hebben geslapen als Gene Hackman in 1993. Er zat een bordje op de deur. Nou zeg, is dat niet leuk? Had ik dat maar eerder geweten, dan hadden we misschien wel beter geslapen... De treinen kwamen nog elke 10 minuten voorbij!

Met het inchecken bij ons volgende hotel zojuist, kregen we te horen dat er totaal geen inernet is. Dat is flink balen. Dat is toch altijd wel het eerste wat we doen als we onze kamer binnenkomen, even internet op, kijken of er nog berichten zijn, e.d. Ook voor het plaatsen van dit verslag heb ik internet nodig natuurlijk. Nu schrijf ik het in het voren en dan gaan we straks maar bij een Mc Donald's eten en doen daar de rest.

We konden ons geld terug krijgen en een ander hotel zoeken, maar dat is iets waar je geen zin in hebt na een lange dag rijden en een buitentemperatuur van 42 graden... Bovendien gaan we dan duurder uit zijn, omdat ik dit hotel via Priceline geboekt heb en flinke korting heb...

Oké, vanmorgen weer verder gegaan met de R66. We hebben even moeite met het vinden van de juiste richting en zitten onbedoeld op de snelweg naar Las Vegas. Oeps... omdraaien en terug. Even later zitten we op de juiste route.
We komen bij een behoorlijk afgelegen R66-icoon, vlak voordat we de bergen in verdwijnen. Alles lijkt in bedrijf, maar er is geen kip te zien. Gesloten. Misschien nog te vroeg op de dag?
We rijden verder de bergen door, korte soms stijle bochten. Afgrond aan de rechterkant van de weg, natuurlijk zonder vangrail... Als we over het hoogste punt van 1200 meter zijn, volgt er even later het historisch goudmijnstadje, Oatman. De straat wordt beheerd door ezels. Die zijn bij het sluiten van de mijnen achtergelaten en zijn verwilderd. Er wordt gewaarschuwd voor bijten en schoppen. Maar ik zie ze bij mensen gewoon uit de hand eten...
Dit stadje wordt nu in bedrijf gehouden door de diverse etablissementen, winkeltjes, restaurantjes, e.d. Het ziet er leuk uit en het is ook leuk om er even doorheen te lopen en hier en daar binnen te wippen.

De route van vandaag is langer dan gisteren, dus we willen er niet al te veel tijd aan besteden. Gaandeweg gaan we de staat Arizona verlaten en verruilen we die voor Californië. We moeten hier de snelweg weer op.  Bij Needles er even af, maar dit stelt niet zoveel voor. Weer de snelweg op; het is niet anders en dan nemen we de afslag naar Goffs. Een oud stuk R66. Ook Goffs stelt niet  veel voor. Er zou een gerestaureerd oud schoolgebouw zijn, maar alles wat we zien is gesloten. Dus verder maar weer.

We rijden nu onderlangs het Mojave woestijn, daar waar we 2,5 week geleden van zuid naar noord doorheen gereden zijn. We kunnen de route 66 naar het westen niet op de gebruikelijke manier verder rijden, omdat er drie jaar geleden twee bruggen verwoest zijn door de regen. Ze zijn nog steeds bezig dat te herstellen. We rijden dus de snelweg weer op en gaan bij de afslag richting Amboy er weer af. Nu rijden we zo'n 20 km op dezelfde weg als 2,5 week geleden, alleen in tegengestelde richting. In Amboy waren we dus al, dus we besteden nauwelijks tijd hier. Wel vind ik interessante informatie over de geschiedenis ervan in mijn eigen documentatie en dat is wel leuk om het meer visueel te maken.

Dichtbij Amboy heb je een krater. We besluiten er even heen te rijden. Er is een supermooie parkeerplaats aangelegd, met picknicktafels en wc's, maar geen kip te zien.
We lopen wel even het paadje af naar het uitzichtpunt en zien lava overal om ons heen. Die lava gaan we later nog een aantal kilometers naast de weg blijven zien.

We gaan hierna nog kilometers R66 krijgen, maar heel interessant gaat het niet worden. Op de weg is het rustig en naast de weg ook. Soms verlaten en vervallen huizen of tankstations, of plekken waar motels hebben gestaan. Niet echt fotogeniek.

Het wordt anders als we bij Bagdad Café komen. Bekend van de gelijknamige film. Wat een gezellige boel is het hier. Het café is van binnen bekleed met beschreven dollarbiljetten, visitekaartjes, vlaggen, t-shirt en van alles en nog wat meer door bezoekers. Wij nemen plaats in een hoekje van het café en bestellen een cola. Natuurlijk bevestigen ook wij onze visitekaartjes aan de muur. Voor we uiteindelijk gaan afrekenen, wil de eigenaresse ons eerst met onze eigen camera achter de bar op de foto zetten...

Hierna gaat het snel. We zijn al dichtbij Barstow, onze volgende overnachtingslocatie en komen voor de rest ook niet veel interessants meer tegen. Hier in Barstow zal nog het een en ander zijn, maar misschien bekijken we dat later nog.

Dag 18: Route 66, van Williams naar Kingman

Om half vijf ingecheckt bij ons hotel. Iets minder luxe dan wat we de afgelopen twee nachten hadden, maar wel een uitgebreid ontbijt morgen en dat hadden we in de Best Western weer niet. En daar is ook wat voor te zeggen.
Op dit moment, ruim een uur later is de temperatuur nog steeds 40 graden...

Vanmorgen telefonisch uitgecheckt; dat maken we ook voor de eerste keer mee hier. Telefonisch of via e-mail of via de televisie... Onze zaakjes ingepakt en de eerste 65 km lekker doorgereden naar Williams. Ons beginpunt dit keer voor de Route 66. In Williams moeten we toch even de snelweg weer op, waarna we bij Ash Fork er weer af gaan. Klein plaatsje met wat R66 iconen. Echter, hierna moeten we weer de snelweg op en iets verder kunnen we er bij Crookton Rd. er weer af. Hierna zal de R66 niet meer onderbroken worden en rijden we op het langst ononderbroken tracject van de R66.

We komen aan in Seligman. Wow... wat is hier alles commercieel uitgebuit. Hele busladingen mensen stappen hier uit om de diverse iconen, die allemaal hetzelfde R66-assortiment in huis hebben, te bezoeken. Er is in de winkeltjes soms geen doorkomen aan. Misschien komen we op het verkeerde moment, maar feit is wel dat we niet eerder (in 2013) zo veel R66-iconen bij elkaar zagen op het hele traject van Chicago naar Albequerque. Dus het is natuurlijk een populaire stopplaats, zeker voor de bussen.

Na een klein uurtje stappen we de auto weer in en komen in het plaatsje Peach Springs. Het is tijd voor de lunch en we zien een leuke parkeerplaats met picknickbankjes in de schaduw. Onze pauze gaat langer duren dan gepland. Precies voor onze neus, laat ik zeggen op 50 meter afstand, wordt een camper gestart en er komt rook van onder de motorkap vandaan. De mensen stappen uit, de motorkap wordt opgelicht en dan zijn er vlammen te zien. De politie was er snel bij, maar deed niets. Een twintig minuten later kwam de brandweer. Kort daarop waren de vlammen over het muurtje van de parkeerplaats gesprongen en zetten ook het landschap in brand. Dat kreeg natuurlijk meer prioriteit en binnen een half uur was de hele camper uitgebrand. Alleen het stalen frame stond er nog...
Wij hebben alles op foto en film staan en ik heb de mensen aangeboden om het e.e.a. aan ze te mailen en dat ga ik dus straks nog even doen.

Na de lunchpauze van ongeveer een uur stappen we weer in de auto en zijn er nog steeds van onder de indruk.
Kleine plaatsjes volgen en we stoppen in Hackberry. Hoewel, we moesten er voor terug rijden, want Johan had meer oog voor de gigantische goederentrein die ongeveer tegelijk met ons op reed dan voor wat langs de weg stond. Ook leuke R66-icoon met veel in en rondom de locatie te zien. Je kunt wel foto's blijven maken...

Uiteindelijk komen we in Kingman aan. Het is nog te vroeg voor het hotel. Dus we rijden door naar het Visitor Center dat ook een museum huisvest. Leuk museum over de grote trek naar het westen in de dertiger jaren vanuit de dustbowl. In Oklahoma was al het landbouwgrond veranderd in zand en hadden de mensen daar geen middelen van bestaan meer. De mensen trokken daarom met z'n allen via de R66 naar Californië, wat uiteindelijk ook rampzalig was... Een goed boek daarover is Grapes of Wrath (ofwel Druiven der Gramschap) van John Steinbeck. We hadden het een paar jaar geleden al gelezen, maar als je dan in dit museum bent komt het nog beter tot leven... Wat een ellende allemaal,, niet voor te stellen.

We rijden nog een rondje door het historisch centrum en dan vinden we het genoeg geweest voor vandaag... We zitten nu in onze hotelkamer. Elke 5 minuten komt er zo'n gigantische goederentrein voorbij. Johan heeft ze net geteld. Drie locomotieven voorop en twee locomotieven achterop die samen 148 wagons met 2 gigantische containers bovenop elkaar trekken...
Hopelijk rijden die vannacht niet...

Dag 17: Grand Canyon

Zo, dit was onze laatste dag in de parken vandaag... Morgen gaat het roer, ofwel het stuur om en doen we een paar dagen wat anders om af te kicken. De kicks op de Route 66, zeg maar...

Maar vandaag waren we dus nog in de Grand Canyon.Na wat tijd besteed te hebben aan zaken en administratie, wat toch beter gaat als je goed internet hebt en wat privacy (dus niet bij een ander in huis), stapten we tegen negen uur in de auto. We zitten in een hotel in de nederzetting Tusayan, zo'n 10 km ten zuiden van de Grand Canyon. Tusayan bestaat grotendeels eigenlijk alleen maar uit hotels, winkels en restaurants.  Zowel hier, als in het gebied bij de canyon is het ondanks de drukte toch geen toeristenkermis. Gewoon de nodige voorzieningen en druk is het...

Maar goed, we stapten dus in de auto en parkeerden bij het visitor center. Vandaar nemen we de oranje buslijn die naar een gedeelte gaat op oostrim, waar je met de auto niet mag komen, Yaki point. Het zijn van die hop-on hop-off bussen, dus dat is makkelijk. We nemen de volgende bus weer terug en lopen naar het punt bij het visitor center waar we gisteren geëindigd waren, Mather point. Vandaar lopen we 4 km langs de rim in de westelijke richting. Heel leuk om dat te doen. Het pad is geasfalteerd, er is wat schaduw en het loopt vlak langs de rim. Met de nodige stoppen zijn we er toch wel een uurtje of twee zoet mee, waar we bij Bright Angel Route Transfer eindigen.
Vandaar nemen we de rode buslijn die 11 km verder naar het westen gaat. Deze route is ook niet toegankelijk met de auto en dus met de bus gedaan worden. Lopen of fietsen kan trouwens ook.
We rijden met de bus naar het eindpunt, Hermits Rest. De bus is trouwens overvol. Vooral aan het begin- en eindpunt staan enorme rijen. Je moet soms 1 of 2 bussen laten gaan, voor je zelf aan de beurt bent. Het duurt allemaal lang en daar ben ik niet zo'n ster in, dat wachten. Ik stel voor om een deel terug te wandelen en de bus te nemen als we het genoeg vinden.
Echter, het is nu wel een stuk warmer en dat voelt eigenlijk direct al niet goed. Dus toch maar weer met de bus. We zijn onderweg een keer uitgestapt bij Mohave point; dat is ongeveer halverwege. Maar het is weer een hele toer om op de bus te komen. Ik ben er klaar mee. We stappen niet meer uit en gaan rechtstreeks naar het transferpunt waar we overstappen op de blauwe buslijn die ons rechtstreeks naar de parkeerplaats brengt. Het is half vijf als we bij ons hotel terug zijn.

We hebben de hele rim gezien, per auto, lopend en de bus. Het is mooi geweest. Meer dan dit, kan eigenlijk niet. Hoewel, er zijn nog mogelijkheden, per helicopter natuurlijk, maar daar beginnen we niet aan...